Λαθεμένη χαρακτηρίζει ο Γιάννης Μπαλάφας, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ και στέλεχος της "Πρωτοβουλίας των 100", οποιαδήποτε σκέψη για αναβολή του συνεδρίου, τονίζοντας ότι υπάρχουν σημαντικά ζητήματα, από την κρίση έως τη λειτουργία του κόμματος, που πρέπει να συζητηθούν και να ληφθούν αποφάσεις. Υποστηρίζει ότι θα έπρεπε να υπάρξει κοινή λίστα όσων στήριξαν το κείμενο θέσεων της πλειοψηφίας.
* Έκτακτο Συνέδριο μέσα σε συνθήκες κρίσης. Εξακολουθείτε να πιστεύετε στην αναγκαιότητά του ή μήπως θα ήταν σκόπιμη η αναβολή της διεξαγωγής του;
Ακόμη και αν δεν είχαμε προγραμματίσει τη διεξαγωγή του Εκτάκτου Συνεδρίου, οι πρωτόγνωρες εξελίξεις στο κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο θα μας επέβαλλαν την προσφυγή στα μέλη του κόμματος. Να συζητήσουν, λοιπόν, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες, να προβληματιστούν, να αποφασίσουν. Συλλογικά και συντεταγμένα. Ενώ, ταυτόχρονα, συμμετέχουν ολόπλευρα σε δράσεις εξωστρεφείς, για να μην περάσουν τα αντιλαϊκά κυβερνητικά μέτρα. Το συνέδριο θα διεξαχθεί από τις 3 έως τις 6 Ιουνίου. Είναι λάθος οποιαδήποτε σκέψη για αναβολή.
* Τι περιμένετε από τις αποφάσεις του συνεδρίου; Ποια είναι τα κεντρικά διακυβεύματα;
Η οικονομική - και όχι μόνο - κρίση, σε όλες τις εκφάνσεις της, από τον χαρακτήρα της μέχρι την αναζήτηση δρόμων για έξοδο από αυτήν προς όφελος των εργαζομένων, βρίσκεται στο κέντρο του ενδιαφέροντος του συνεδρίου. Επομένως, το πρώτο διακύβευμα είναι οι επιλογές που θα κάνουμε ως κόμμα σχετικά με την κρίση. Υπάρχουν διαφορές, οι οποίες θα συζητηθούν. Για παράδειγμα, θα αναδείξουμε ένα εναλλακτικό σχέδιο αντιμετώπισης και διεξόδου από την κρίση; Ένα συνεκτικό σύνολο θέσεων και προτάσεων με εθνική και ευρωπαϊκή διάσταση, το οποίο, σε συνδυασμό με την απολύτως αναγκαία μεγάλη λαϊκή ενεργοποίηση και κινητοποίηση, μπορεί να οδηγήσει σε ένα άλλο δρόμο; Ή όλα αυτά είναι ρεφορμιστικές αυταπάτες και αρκεί η καταδίκη και η αντίσταση για να οδηγηθούμε στο φωτεινό σοσιαλιστικό αύριο; Θεωρώ ότι οι θέσεις, ως κείμενο - κορμός, όπως εγκρίθηκαν από την Επιτροπή Θέσεων απαντούν με πειστικό τρόπο στα κύρια ερωτήματα.
* Ως προς τη λειτουργία του κόμματος; Πρέπει να συζητηθεί το θέμα αυτό;
Βεβαίως! Το τι θα αποφασίσει το συνέδριο για το κόμμα είναι το δεύτερο διακύβευμα. Σήμερα, όπως λειτουργεί, δεν μπορεί με ικανοποιητικό τρόπο να αντιμετωπίσει τις νέες δυσκολίες και προκλήσεις και να αξιοποιήσει τις νέες δυνατότητες. Το συνέδριο για να εκπληρώσει τον σκοπό του οφείλει να πάρει αποφάσεις για αλλαγές σχετικά με το κόμμα. Η διατήρηση του σημερινού στάτους είναι συνταγή οπισθοχώρησης. Η συμμετοχή του κομματικού μέλους, η ελκυστική λειτουργία των οργανώσεων, ο συνδυασμός δημοκρατικής λειτουργίας και ενιαίας παρουσίας, η λειτουργία των τάσεων ως ρευμάτων ιδεών και όχι ως μηχανισμών υποκατάστασης του κόμματος, είναι ορισμένα βασικά επίδικα, στα οποία το συνέδριο πρέπει να αποφασίσει αναγκαίες και ώριμες ανατροπές.
Βασικό θέμα αποτελούν οι σχέσεις του ΣΥΝ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Επ' αυτού τι πρέπει να αποφασίσει κατά τη γνώμη σας το συνέδριο;
Η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ιδιαίτερα προβληματική. Θεωρώ ότι δεν μπορούμε να αγνοήσουμε, ούτε να υποβαθμίσουμε τα σοβαρά ζητήματα που εκδηλώθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα μετά τις Ευρωεκλογές. Υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης, υπάρχουν ανταγωνισμοί και επιθετικότητα. Εντείνονται οι διχαστικές καταστάσεις και οι φυγόκεντρες τάσεις, με συνέπεια την αναποτελεσματικότητα και τη σύγχυση. Διακρίνονται πλέον και αντιπαρατίθενται αποκλίνοντα σχέδια από τις διάφορες συνιστώσες. Θέλοντας να επισημάνουμε όλα τα παραπάνω, δώδεκα μέλη της ΚΠΕ διατυπώσαμε και καταθέσαμε μια εναλλακτική εκδοχή - προσθήκη στο κείμενο των θέσεων. Το συνέδριο οφείλει να προβληματισθεί αν και πώς μπορεί να συνεχίσει τη λειτουργία του ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη σημερινή του διαμόρφωση, κάτω από τις συνθήκες που περιγράψαμε. Σε κάθε περίπτωση οι αποφάσεις του συνεδρίου πρέπει να συνδυάσουν την ενίσχυση του ΣΥΝ και τη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ ως συμμαχία αυτόνομων πολιτικών συλλογικοτήτων, στη βάση ενός επικαιροποιημένου και κοινά αποδεκτού πολιτικού πλαισίου, με την αναζήτηση ρεαλιστικών λύσεων στα αδιέξοδα που τείνουν να δημιουργηθούν.
* Είστε από τα 100 στελέχη που συνυπέγραψαν το κείμενο για μια προωθητική σύνθεση και για ένα κόμμα των μελών. Τι διαφορετικό φέρνει αυτή η Πρωτοβουλία, η «Πρωτοβουλία 2010» όπως λέτε, στον ΣΥΝ;
Το πρώτο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της προσπάθειάς μας είναι η σταθερή επιδίωξη για προωθητικές συνθέσεις μέσα στο κόμμα. Εκτιμάμε ότι το κόμμα «υποφέρει» από μια έκρηξη υφιστάμενων διαφορετικοτήτων και υποκειμενισμών. Στη διαμόρφωση των προσυνεδριακών θέσεων η παραπάνω παθογένεια εκφράστηκε καθαρά με την πλήρη άρνηση από διάφορες πλευρές συμμετοχής στην κοινή προσπάθεια για συνθετικό κείμενο. Από την πλευρά μας συνδιαμορφώσαμε και υπερψηφίσαμε το κείμενο-κορμό της πλειοψηφίας της Επιτροπής Θέσεων, ως έκφραση της βούλησης για μια προωθητική σύνθεση που έχει απόλυτη ανάγκη το κόμμα. Το δεύτερο κεντρικό χαρακτηριστικό της πρωτοβουλίας μας είναι η προώθηση αλλαγών στην κατεύθυνση ενός κόμματος των μελών. Ανάμεσα στα σημαντικά που πρέπει το συνέδριο να προωθήσει, ξεχωρίζουμε τα αρνητικά που έχουν σωρευθεί από τη λειτουργία των τάσεων. Υποστηρίζουμε τον πολυτασικό και πλουραλιστικό χαρακτήρα του κόμματος, όμως υποστηρίζουμε ότι πλέον οι τάσεις έπαψαν να είναι ρεύματα ιδεών και λειτουργούν περισσότερο ως κλειστές ομάδες διεκδίκησης και διαχείρισης της κομματικής εξουσίας. Η αναγκαία υπέρβαση του στρεβλού τρόπου λειτουργίας των τάσεων είναι επείγον κορυφαίο πολιτικό ζήτημα.
* Πώς όμως δεν θα γίνετε και εσείς άλλη μια τάση, παρά την αντιτασική σας ρητορεία και μάλιστα όταν πολλοί από εσάς είχατε πρωταγωνιστικό ρόλο στη λειτουργία των τάσεων; Θα πρόκειται, μήπως, για τη νέα «προεδρική» τάση;
Το «προεδρική» το αντιπαρέρχομαι σαν χαριτωμένη «μπηχτή». Κατανοούμε τον κίνδυνο να καταλήξουμε και εμείς «μια από τα ίδια». Θα παλέψουμε, προσπαθούμε για το αντίθετο. Για μια πρωτοβουλία ανοιχτή, με πλήρη αναφορά στο κόμμα και με συνασπισμική φιλοσοφία, όχι «κόμμα μέσα στο κόμμα». Χωρίς «μέλη», ιεραρχίες, μόνιμες συντονιστικές επιτροπές. Χωρίς ψηφοφορίες, αποφάσεις, πλειοψηφίες και μειοψηφίες, χωρίς πειθαρχίες τασικές. Με εναλλαγές και εκπροσωπήσεις πολύμορφες. Χωρίς το σχήμα να αποτελεί μόνιμη συσπείρωση ή, πολύ περισσότερο, διαχρονική τάση. Όλοι και όλα κρίνονται στην πράξη.
* Πώς κρίνετε τις σοβαρές διαφορές, που εκδηλώνονται ακόμη και με ξεχωριστά κείμενα, μεταξύ των στελεχών του Αριστερού Ρεύματος, δηλαδή της μέχρι σήμερα πλειοψηφίας;
Η ερώτηση είναι δύσκολη, γι' αυτό η απάντησή μου θα επιδιώξει να μείνει στο σταθερό έδαφος της πολιτικής ερμηνείας. Κατά τη γνώμη μου η μεγάλη κρίση που επηρεάζει κάθε πτυχή της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, φέρνει στην επιφάνεια καινούργια και πρωτόγνωρα ερωτήματα. Οι απαντήσεις που δίνουν και οι σύντροφοι που προαναφέρατε στα νέα αυτά ερωτήματα, οδηγούν, σε αρκετές περιπτώσεις, σε απαντήσεις που διαφοροποιούνται και αποκλίνουν. Δεν βλέπω κάτι μεμπτό σε όλα αυτά.
* Υπάρχει η δυνατότητα στο συνέδριο να υπάρξει κοινή λίστα των στελεχών που στήριξαν πλειοψηφικά το κείμενο-κορμός στην Επιτροπή Θέσεων; Αν δεν επιτευχθεί αυτός ο στόχος τι θα πράξετε;
Η κοινή αυτή λίστα θα έστελνε ένα ιδιαίτερα θετικό μήνυμα στα μέλη του κόμματος και γενικότερα. Ότι μπορούμε, ως ευρύτερα σύνολα, παρά τις διαφορές μας, να προχωράμε μαζί. Με δέσμευση το κοινά ψηφισμένο συνθετικό κείμενο της Επιτροπής Θέσεων. Γνωρίζετε ότι η πρόταση αυτή προήλθε από την Πρωτοβουλία μας, συνοδευόμενη μάλιστα από μια ακόμη πιο «προχωρημένη» πρόταση για εκλογή της ΚΠΕ μέσα από ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο, χωρίς ξεχωριστές λίστες, με πρόνοια για μειωμένη σταυροδοσία. Η πρόταση αυτή παρόλο που δεν έγινε αποδεκτή από διάφορες πλευρές, καθώς και η πρόταση για κοινή λίστα της πλειοψηφίας της Επιτροπής Θέσεων ισχύουν, παραμένουν στο τραπέζι και θεωρώ ότι πρέπει να φτάσουν μέχρι το συνέδριο, όπου θα κριθούν. Τέλος, είναι αυτονόητο ότι, σε κάθε περίπτωση, οι σύντροφοι/ισσες της Πρωτοβουλίας μας θα είμαστε παρόντες σε όλες τις συνεδριακές διαδικασίες.
[ΑΥΓΗ]
Γιάννης Μπαλάφας
μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ
e-mail: mpalafas@syn.gr
Το παραμύθι της τρομοκρατίας
άρθρο του Γ.Μπαλάφα, μέλος Πολιτικής Γραμματείας Συνασπισμού στην εφημερίδα ΝΙΚΗ 18/4/2010
-Οι πρόσφατες συλλήψεις των αυτοαποκαλούμενων «κοινωνικών αγωνιστών» του «Επαναστατικού» Αγώνα, αλλά και η δολοφονία του 15χρονου μετανάστη από το Αφγανιστάν από βόμβα που είχε τοποθετήσει και ενεργοποιήσει κάποια άλλη παρόμοια οργάνωση, επαναφέρουν τα ερωτηματικά γύρω από την τρομοκρατία και τις τρομοκρατικές οργανώσεις.
Στο παρόν άρθρο αναφερόμαστε σε ενέργειες και δράσεις, βίαιες και ένοπλες, με τις οποίες επιδιώκεται, με ακραία εγκληματικότητα, η παρέμβαση στους κοινωνικούς και πολιτικούς ανταγωνισμούς.
Μαζί με την αυτονόητη και απόλυτη καταδίκη των φαινομένων αυτών από την πλευρά της Αριστεράς, οφείλουμε να στρέψουμε την προσοχή μας στον πολλαπλασιασμό και στην ένταση των τρομοκρατικών ενεργειών που εκδηλώνονται στη φάση που διανύουμε.
-Παρά τις κατά καιρούς βαρύγδουπες δηλώσεις αρμοδίων υπουργών ότι η τρομοκρατία, με την μία ή την άλλη μορφή, «είναι ένα κεφάλαιο που έκλεισε αμετάκλητα», υφίστανται σήμερα – και στη χώρα μας – οι συνθήκες που δημιουργούν ένα πεδίο στο οποίο προστρέχουν οι τρομοκράτες για την εξεύρεση του δικαιολογητικού λόγου των ενεργειών τους. Κα αυτό το πεδίο το διαμορφώνουν η κρίση, η ανασφάλεια, η κοινωνική αβεβαιότητα και η περιθωριοποίηση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, ιδιαίτερα νεώτερων ηλικιών, η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των θεσμικών του εκπροσωπήσεων.
Η μονοσήμαντη και λειψή ανάγνωση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας από πλευράς τρομοκρατικών οργανώσεων και η άρνηση των μαζών να τις παρακολουθήσουν και να τις ακολουθήσουν, τις οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι μάζες χρειάζονται αφύπνιση. Οι εγκληματικές τους πράξεις, με την επιστράτευση ιδεολογημάτων και ενός μεσσιανικού παραληρηματικού λόγου, αφυδατωμένες από μια μαζική απεύθυνση, επιλέγουν τη συμβολική κίνηση, την ατομική, την επιλεκτική, την συμπτωματική στόχευση.
Η περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής, η συνεπακόλουθη πλήρης περιφρόνηση των ίδιων των μαζών, στερεί τις τρομοκρατικές ενέργειες από την επιδιωκόμενη πολιτική ή, ειδικότερα, χειραφετητική επίφαση και αποκαλύπτει την πραγματική τους ουσία, δηλαδή το έγκλημα.
-Η σύγχρονη Αριστερά, σε όλες της ουσιαστικά τις εκφάνσεις, ιδιαίτερα μετά τις τραγικές εμπειρίες των δύο παγκόσμιων πολέμων, έχει θεωρητικά και πρακτικά υιοθετήσει τον δημοκρατικό, τον ειρηνικό, τον κοινοβουλευτικό δρόμο για το σοσιαλισμό.
Το χειραφετητικό πρόταγμα της σύγχρονης Αριστεράς, ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία, βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τη χρήση βίας, επιλέγει τη μη βία και, επομένως, θεωρεί την τρομοκρατία και την τρομοκρατική δράση ως εχθρό και αντίπαλο.
Οσο κι αν καταδικάζει κανείς το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, με κανένα τρόπο δεν μπορεί να ταυτιστεί ή να υιοθετήσει τo τροπάριo της τρομοκρατίας, που αφανίζει ανθρώπινες ζωές, σπρώχνει σε πλήρη αδιέξοδα τμήματα της νεολαίας και λειτουργεί απόλυτα αποπροσανατολιστικά σε καίριες στιγμές της κοινωνικής διαλεκτικής.
-Ένα καίριο ερώτημα αναδεικνύεται. Μπορούμε να πολεμήσουμε την τρομοκρατία, ως πολίτες, ως κοινωνία, ως Αριστερά; Και με ποια μέσα; Με ποια όπλα;
Δεν χωρά αμφιβολία ότι υπάρχει ο ρόλος των δυνάμεων (αστυνομία, ειδικές δυνάμεις κλπ) που έχουν ταχθεί στην υπεράσπιση της ζωής και της ασφάλειας των πολιτών. Στο πεδίο αυτό εκδηλώνονται ζητήματα αποτελεσματικότητας, αλλά και σεβασμού των ατομικών ελευθεριών, που συναρτώνται με σοβαρά ελλείμματα στην εκπαίδευση, στη σχέση με τους πολίτες, στη διαμορφωνόμενη ψυχολογία, στον κοινοβουλευτικό έλεγχο, στον εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας.
Όμως, η πιο ουσιαστική και σε βάθος αντιμετώπιση του φαινομένου της τρομοκρατίας, περνάει μέσα από την ενίσχυση του δίπτυχου «Ελευθερία και Ισότητα» μέσα στην κοινωνία.
Αυτό σημαίνει ότι απαντώ στην τρομοκρατία με περισσότερη δημοκρατία. Με υπεράσπιση και ενίσχυση των δημοκρατικών ελευθεριών, εκείνων των ελευθεριών που καθιστούν την κοινωνία μας «ανοιχτή» και άξια υπεράσπισης. Δεν σημαίνει αστυνομοκρατία στις γειτονιές, ούτε ενεργοποίηση των καμερών, ούτε αστυνομικές επιχειρήσεις που οδηγούν σε «κλέφτες και αστυνόμους» στα στενά των Εξαρχείων.
Αυτό σημαίνει ότι απαντώ στην τρομοκρατία με συνεχή μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, με πόλεμο ενάντια στη φτώχεια, την ανέχεια, την περιθωριοποίηση, με μέτρα ενάντια στην ανεργία των νέων ανθρώπων.
Με ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, μέσα από την εκ νέου άνθηση της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς.
Αυτή είναι η πολιτική που απομονώνει τους τρομοκράτες, τους στερεί από επιρροή και οπαδούς, τους ξεκόβει από κοινωνικές και πολιτικές ρίζες.
Αυτή είναι η πολιτική της Αριστεράς, του Συνασπισμού αν θέλετε, που καλείται να διοχετεύσει την απόλυτα δικαιολογημένη στις μέρες μας κοινωνική δυσαρέσκεια και αγανάκτηση ,σε δρόμους μαζικούς, δημιουργικούς, αγωνιστικούς.
-Μια τελευταία παρατήρηση. Στην αρχή του άρθρου αναφέρθηκα σε δηλώσεις για την τρομοκρατία σαν «ένα κεφάλαιο που έκλεισε αμετάκλητα». Φωτογράφισα, φυσικά, τον κ.Χρυσοχοϊδη. Αλήθεια, δεν σκέφτεται ο κ.Υπουργός ότι οι πρόσφατες συλλήψεις έπληξαν, οπωσδήποτε, αλλά δεν εξάρθρωσαν την τρομοκρατία;
Ιδιαίτερα θύλακες με δράση δεκαετιών, πολύ επιθετικούς και επικίνδυνους;
-Οι πρόσφατες συλλήψεις των αυτοαποκαλούμενων «κοινωνικών αγωνιστών» του «Επαναστατικού» Αγώνα, αλλά και η δολοφονία του 15χρονου μετανάστη από το Αφγανιστάν από βόμβα που είχε τοποθετήσει και ενεργοποιήσει κάποια άλλη παρόμοια οργάνωση, επαναφέρουν τα ερωτηματικά γύρω από την τρομοκρατία και τις τρομοκρατικές οργανώσεις.
Στο παρόν άρθρο αναφερόμαστε σε ενέργειες και δράσεις, βίαιες και ένοπλες, με τις οποίες επιδιώκεται, με ακραία εγκληματικότητα, η παρέμβαση στους κοινωνικούς και πολιτικούς ανταγωνισμούς.
Μαζί με την αυτονόητη και απόλυτη καταδίκη των φαινομένων αυτών από την πλευρά της Αριστεράς, οφείλουμε να στρέψουμε την προσοχή μας στον πολλαπλασιασμό και στην ένταση των τρομοκρατικών ενεργειών που εκδηλώνονται στη φάση που διανύουμε.
-Παρά τις κατά καιρούς βαρύγδουπες δηλώσεις αρμοδίων υπουργών ότι η τρομοκρατία, με την μία ή την άλλη μορφή, «είναι ένα κεφάλαιο που έκλεισε αμετάκλητα», υφίστανται σήμερα – και στη χώρα μας – οι συνθήκες που δημιουργούν ένα πεδίο στο οποίο προστρέχουν οι τρομοκράτες για την εξεύρεση του δικαιολογητικού λόγου των ενεργειών τους. Κα αυτό το πεδίο το διαμορφώνουν η κρίση, η ανασφάλεια, η κοινωνική αβεβαιότητα και η περιθωριοποίηση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, ιδιαίτερα νεώτερων ηλικιών, η απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των θεσμικών του εκπροσωπήσεων.
Η μονοσήμαντη και λειψή ανάγνωση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας από πλευράς τρομοκρατικών οργανώσεων και η άρνηση των μαζών να τις παρακολουθήσουν και να τις ακολουθήσουν, τις οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι μάζες χρειάζονται αφύπνιση. Οι εγκληματικές τους πράξεις, με την επιστράτευση ιδεολογημάτων και ενός μεσσιανικού παραληρηματικού λόγου, αφυδατωμένες από μια μαζική απεύθυνση, επιλέγουν τη συμβολική κίνηση, την ατομική, την επιλεκτική, την συμπτωματική στόχευση.
Η περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής, η συνεπακόλουθη πλήρης περιφρόνηση των ίδιων των μαζών, στερεί τις τρομοκρατικές ενέργειες από την επιδιωκόμενη πολιτική ή, ειδικότερα, χειραφετητική επίφαση και αποκαλύπτει την πραγματική τους ουσία, δηλαδή το έγκλημα.
-Η σύγχρονη Αριστερά, σε όλες της ουσιαστικά τις εκφάνσεις, ιδιαίτερα μετά τις τραγικές εμπειρίες των δύο παγκόσμιων πολέμων, έχει θεωρητικά και πρακτικά υιοθετήσει τον δημοκρατικό, τον ειρηνικό, τον κοινοβουλευτικό δρόμο για το σοσιαλισμό.
Το χειραφετητικό πρόταγμα της σύγχρονης Αριστεράς, ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία, βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τη χρήση βίας, επιλέγει τη μη βία και, επομένως, θεωρεί την τρομοκρατία και την τρομοκρατική δράση ως εχθρό και αντίπαλο.
Οσο κι αν καταδικάζει κανείς το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, με κανένα τρόπο δεν μπορεί να ταυτιστεί ή να υιοθετήσει τo τροπάριo της τρομοκρατίας, που αφανίζει ανθρώπινες ζωές, σπρώχνει σε πλήρη αδιέξοδα τμήματα της νεολαίας και λειτουργεί απόλυτα αποπροσανατολιστικά σε καίριες στιγμές της κοινωνικής διαλεκτικής.
-Ένα καίριο ερώτημα αναδεικνύεται. Μπορούμε να πολεμήσουμε την τρομοκρατία, ως πολίτες, ως κοινωνία, ως Αριστερά; Και με ποια μέσα; Με ποια όπλα;
Δεν χωρά αμφιβολία ότι υπάρχει ο ρόλος των δυνάμεων (αστυνομία, ειδικές δυνάμεις κλπ) που έχουν ταχθεί στην υπεράσπιση της ζωής και της ασφάλειας των πολιτών. Στο πεδίο αυτό εκδηλώνονται ζητήματα αποτελεσματικότητας, αλλά και σεβασμού των ατομικών ελευθεριών, που συναρτώνται με σοβαρά ελλείμματα στην εκπαίδευση, στη σχέση με τους πολίτες, στη διαμορφωνόμενη ψυχολογία, στον κοινοβουλευτικό έλεγχο, στον εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας.
Όμως, η πιο ουσιαστική και σε βάθος αντιμετώπιση του φαινομένου της τρομοκρατίας, περνάει μέσα από την ενίσχυση του δίπτυχου «Ελευθερία και Ισότητα» μέσα στην κοινωνία.
Αυτό σημαίνει ότι απαντώ στην τρομοκρατία με περισσότερη δημοκρατία. Με υπεράσπιση και ενίσχυση των δημοκρατικών ελευθεριών, εκείνων των ελευθεριών που καθιστούν την κοινωνία μας «ανοιχτή» και άξια υπεράσπισης. Δεν σημαίνει αστυνομοκρατία στις γειτονιές, ούτε ενεργοποίηση των καμερών, ούτε αστυνομικές επιχειρήσεις που οδηγούν σε «κλέφτες και αστυνόμους» στα στενά των Εξαρχείων.
Αυτό σημαίνει ότι απαντώ στην τρομοκρατία με συνεχή μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, με πόλεμο ενάντια στη φτώχεια, την ανέχεια, την περιθωριοποίηση, με μέτρα ενάντια στην ανεργία των νέων ανθρώπων.
Με ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, μέσα από την εκ νέου άνθηση της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς.
Αυτή είναι η πολιτική που απομονώνει τους τρομοκράτες, τους στερεί από επιρροή και οπαδούς, τους ξεκόβει από κοινωνικές και πολιτικές ρίζες.
Αυτή είναι η πολιτική της Αριστεράς, του Συνασπισμού αν θέλετε, που καλείται να διοχετεύσει την απόλυτα δικαιολογημένη στις μέρες μας κοινωνική δυσαρέσκεια και αγανάκτηση ,σε δρόμους μαζικούς, δημιουργικούς, αγωνιστικούς.
-Μια τελευταία παρατήρηση. Στην αρχή του άρθρου αναφέρθηκα σε δηλώσεις για την τρομοκρατία σαν «ένα κεφάλαιο που έκλεισε αμετάκλητα». Φωτογράφισα, φυσικά, τον κ.Χρυσοχοϊδη. Αλήθεια, δεν σκέφτεται ο κ.Υπουργός ότι οι πρόσφατες συλλήψεις έπληξαν, οπωσδήποτε, αλλά δεν εξάρθρωσαν την τρομοκρατία;
Ιδιαίτερα θύλακες με δράση δεκαετιών, πολύ επιθετικούς και επικίνδυνους;
