Πολλοί είπαν για το κίνημα των βουλευτών, σχετικά με το θέμα των ακινήτων, ότι είναι μια προσπάθεια να ανατρέψουν την κυβέρνηση μια προσπάθεια πίεσης για εκλογές. Κάποιοι άλλοι απλά το χαρακτήρισαν ως ένα σκηνοθετημένο θέατρο, απλώς για να εκτονωθεί η οργή του κόσμου.
Μπορεί να υπάρχουν τέτοιες πλευρές, όμως νομίζω ότι είναι δευτερεύουσες. Η κύρια πλευρά είναι ότι αυτό το νέο φορολογικό και ληστρικό νομοσχέδιο δημιουργεί μια τεράστια αγανάκτηση και οργή στον κόσμο, ανεξάρτητα από πολιτικές τοποθετήσεις, στον κόσμο των πόλεων και στον κόσμο της υπαίθρου. Αυτό φυσικά το εισπράττουν κατατρομαγμένοι οι βουλευτές της ΝΔ, οι οποίοι δεν είναι όλοι Σαμαράς και Στουρνάρας να ζουν στην κοσμάρα τους και το μόνο που τους ενδιαφέρει να είναι το «ΟΚ» της Μέρκελ. Γι’ αυτό αντιδρούν, χωρίς καμία διάθεση να ανατρέψουν κυβέρνηση. Είναι και λίγο για το «θεαθήναι» όλα αυτά, όμως εκφράζουν ταυτόχρονα μια οργή και αγανάκτηση του κόσμου τους, όσο ακόμα θα είναι κόσμος τους.
Αυτό το «δίλημμα» που φαίνεται να γίνεται κυρίαρχο τις τελευταίες μέρες, δηλαδή θα στηρίξουμε την αστική ακίνητη περιουσία ή το αγροτικό ακίνητο, πώς το κρίνετε;
Είναι και αυτό ψευτοδίλημμα. Ξεκινάει από το ότι προχωράνε με καθαρά φοροεισπρακτική διάσταση και αποκλειστικά με φοροεισπρακτικό χαρακτήρα, με αδιαλλαξία και δογματισμό, στην υπόθεση αυτή. Θα μπορούσαμε, αν είχαμε μια υπεύθυνη, σοβαρή και όχι απόλυτα υπάκουη στην τρόικα, κυβέρνηση, να εφαρμόσουμε το αυτονόητο, αυτό που είναι σημαία στο ζήτημα της φορολογίας για τον ΣΥΡΙΖΑ. Χρειάζεται μόνο ένας φόρος, ο οποίος αφορά στο σύνολο της περιουσίας του κάθε φορολογούμενου, κάθε κατοίκου αυτής της χώρας. Με υψηλό αφορολόγητο, με μεταφορά των βαρών από τη μικρή και μεσαία περιουσία, προστασία της πρώτης κατοικίας από χαράτσια και κατασχέσεις. Το βασικό είναι φοροδοτική διάσταση, επιβάρυνση του κάθε πολίτη με βάση την πραγματική του περιουσία. Είτε αυτή η περιουσία είναι από ακίνητο στην πόλη είτε από γεωργικές εργασίες. Με την ανάληψη της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, κάθε Έλληνας θα επιβαρύνεται ανάλογα με την περιουσία του, με το πραγματικό του εισόδημα, είτε είναι πλούσιος, είτε μεσαίος, είτε φτωχός.
Ο κ. Στουρνάρας λέει «φέρτε μου ισοδύναμα για να μπορέσω να κάνω αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο νόμο». Πώς το εισπράττετε εσείς αυτό;
Πρόκειται για ένα θέατρο του παραλόγου. Είναι δουλειά του Α ή Β βουλευτή της ΝΔ, παραμονή της κατάθεσης του νομοσχεδίου, να φέρει ισοδύναμα; Αν ήθελε ο κ. Στουρνάρας να συζητήσει, όχι μόνο να αντιγράψει τι του λένε οι απ’ έξω και το ντόπιο κεφάλαιο και να εντάξει στη φοροδιαφυγή όλους τους έχοντες και κατέχοντες, θα έπρεπε όλα αυτά, είτε σε εσωκομματικό είτε σε διακοινοβουλευτικό επίπεδο να τα συζητήσει από πριν. Όταν πας να προχωρήσεις μια τέτοια, υποτίθεται σοβαρή, άλλο το πόσο θα κρατήσει, φορολογική αλλαγή, ποιος είσαι εσύ; Ο «αποφασίζουμε και διατάζουμε και καταθέτουμε»;
Θα επιτρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ τη δήμευση των ακινήτων;
Προφανώς όχι. Αυτό είναι το δράμα. Ο Έλληνας, καλώς ή κακώς, έχει μια αίσθηση της δικής του ιδιοκτησίας, του σπιτιού του, του κεραμιδιού πάνω από το κεφάλι του, στα οποία έχει δώσει το βιός του, το υστέρημά του, το εφάπαξ του, τη σύνταξή του. Κανένας Στουρνάρας των βορείων προαστίων και κανένας Σαμαράς, επίσης των βορείων προαστίων δεν πρόκειται να πάρει το ακίνητο του κάθε φτωχού πολίτη. Είμαστε όλοι οργισμένοι με αυτή την υπόθεση.
